I. Niższa Szkoła Pilotów

I. Niższa Szkoła Pilotów w Krakowie (1919-1920), placówka kształcąca pilotów dla potrzeb Wojska Polskiego.

I. Niższa Szkoła Pilotów powstała 11 maja 1919 roku. Jej komendantem został wyznaczony kpt. pil. Roman Florer. Program szkolenia oparto na wzorcach austro-węgierskich z czasów pierwszej wojny światowej. Instruktorami w I. Niższej Szkole Pilotów byli por. Augustyn Domes, sierż. Kłodziński, sierż. Śledziejowski, sierż. Grimm oraz sierż. Józef Kohut. Placówka miała umożliwić podstawowe wyszkolenie pilota w okresie 3-4 miesięcy. Kadra instruktorska była doświadczona, nie brakowało też sprzętu szkolnego. Stwarzało to szanse szybkiego i kompleksowego wyszkolenia personelu. Absolwentów szkoły krakowskiej zamierzano później wysłać do Warszawy w celu miesięcznego przeszkolenia na samolotach bojowych. Uczniowie przechodzili w szkole przez trzy stopnie szkolenia („A”, „B” i „C”), a każdy z nich zakończony był egzaminem. Poza nauką pilotażu uczniowie nabywali także wiedzę teoretyczną i praktyczną z budowy silnika i płatowca, orientowania się w powietrzu, meteorologii, a także historii i taktyki lotnictwa. W czasie trwania kursu uczniowie odbywali ponadto 2-3 tygodniową praktykę jako mechanicy.

Późnym latem 1919 roku I. Niższa Szkoła Pilotów została połączona z przeniesioną z Warszawy II. Wyższą Szkołę Pilotów tworząc Niższą Szkołę Pilotów w Krakowie. Zachowano jednak pewne odrębności. Komendantem całości mianowano kpt. pil. Romana Florera, który miał do pomocy por. pil. Augustyna Domesa (dla kursu niższego) oraz ppor. pil. Stanisława Jakubowskiego (dla kursu wyższego). Wrzesień 1920 roku przyniósł przeniesienie Niższej Szkoły Pilotów do Bydgoszczy. Komendantem został ppłk pil. Jan Kieżun.

Bibliografia
Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, pod red. M. Romeyko, Warszawa 1933.
Mordawski Hubert, Polskie lotnictwo wojskowe 1918-1920. Narodziny i walka, Wrocław 2009.
Pawlak Jerzy, Polskie eskadry w latach 1918-1939, Warszawa 1989.

Mariusz Niestrawski