Kieżun Jan

Jan Kieżun (1890-1970), pułkownik pilot Wojska Polskiego.

Urodził się w Karłowszczyźnie na Wileńszczyźnie. Ukończył 7 klas w Korpusie Kadetów we Władykaukazie. Okres pomiędzy 1 września 1910 a 6 sierpnia 1913 roku spędził w Konstantynowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu, po ukończeniu której mianowano go podporucznikiem i skierowano do 43. Brygady Artylerii w Wilnie. Jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej, 15 czerwca 1914 roku został obserwatorem lotniczym w 2. oddziale lotniczym w Lidzie. 23 stycznia następnego roku rozpoczął kurs pilotażu w Szkole Pilotów w Sewastopolu. 28 maja ukończył szkolenie i został skierowany do 2. oddziału lotniczego. W kolejnym roku znalazł się we Francji, gdzie służył w 12. grupie niszczycielskiej (między innymi w 103. eskadrze Nieuportów). Po powrocie do Rosji, 28 marca 1917 roku mianowano go dowódcą 8. oddziału lotniczego przy 2. grupie niszczycieli. Po rewolucji październikowej, 10 grudnia 1917 roku został dowódcą 2. grupy niszczycieli w armii ukraińskiej. W czerwcu 1918 roku otrzymał funkcję komendanta 8. oddziału lotniczego armii bolszewickiej. Po 4 miesiącach osadzono go w więzieniu.

W styczniu 1919 roku Jan Kieżun zdołał uciec, po czym w stopniu podpułkownika wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 10. eskadrze wywiadowczej. Od 21 sierpnia 1919 do października 1920 roku był dowódcą tego oddziału. Pozostając na czele eskadry, w styczniu 1920 roku przez miesiąc pełnił obowiązki szefa Oddziału III (Lotnictwo) Frontu Wielkopolskiego. 25 lipca 1921 roku wyznaczono go dowódcą bydgoskiej Niższej Szkoły Pilotów. Pozostawał na tym stanowisku do 5 października 1925 roku. Następnie, do 7 stycznia 1927 roku był dowódcą 4. Pułku Lotniczego. Później aż do 28 kwietnia 1928 roku pozostawał bez przydziału, po czym zaczął pełnić funkcję komendanta garnizonu Stanisławów. Dnia 1 czerwca 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Jan Kieżun zmarł 26 października 1970 roku w Bydgoszczy.

Jan Kieżun to bez wątpienia ciekawa postać lotnictwa II Rzeczypospolitej. Zanim rozpoczął służbę w polskich Wojskach Lotniczych walczył w lotnictwie rosyjskim, francuskim, ukraińskim i bolszewickim. Jako jeden z niewielu polskich lotników wywodzących się z lotnictwa państw zaborczych posiadał doświadczenie w dowodzeniu bombowym oddziałem lotniczym. Jednakże jego kwalifikacje nie zostały odpowiednio wykorzystane aż do 1925 roku. Jan Kieżun dowodził co prawda 10. eskadrą wywiadowczą, lecz posiadane doświadczenie predestynowało go do objęcia stanowiska co najmniej dowódcy dywizjonu. Przez kilka lat natomiast odpowiadał on za szkolenie polskich pilotów. W 1925 roku został dowódcą 4. Pułku Lotniczego, jednakże pozostawał na tym stanowisku stosunkowo krótko. Później Wojsko Polskie zrezygnowało z jego usług jako pilota, a następnie odesłało na przedwczesną emeryturę.

Lista odznaczeń

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari;
  • Krzyż Walecznych;
  • Złoty Krzyż Zasługi;
  • Polowa Odznaka Pilota (nr 6);
  • Order św. Jerzego z Orężem (Imperium Rosyjskie);
  • Order św. Anny II klasy (Imperium Rosyjskie);
  • Order św. Anny III klasy (Imperium Rosyjskie);
  • Order św. Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie);
  • Order św. Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie);
  • Order św. Stanisława III klasy z Mieczami (Imperium Rosyjskie);
  • Order św. Włodzimierza IV klasy z Mieczami (Imperium Rosyjskie).

Lista jednostek, w których Jan Kieżun służył lub dowodził i stanowisk, które pełnił

  • 43. Brygada Artylerii (Rosja);
  • 2. oddział lotniczy (Rosja);
  • 12. grupa niszczycielska (Francja);
  • 8. oddział lotniczy (Rosja);
  • 2. grupa niszczycieli (armia ukraińska);
  • 8. oddział lotniczy (Armia Czerwona);
  • 10. eskadra wywiadowcza;
  • Dowództwo Frontu Wielkopolskiego – szef Oddziału III (Lotnictwo);
  • garnizon Stanisławów – komendant.

Bibliografia
Kruszyński Bartosz, Kariery oficerów w II Rzeczypospolitej, Poznań 2011.
Zieliński Józef, Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000, Poznań 2001.
Zieliński Józef, Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari, Warszawa-Toruń 2005.

Zdjęcie: Ku czci poległych lotników, pod red. M. Romeyko, Warszawa 1933, s. 175.

Mariusz Niestrawski

Znalazłeś błąd? Masz jakieś ciekawe materiały? Chcesz się podzielić zdjęciami? Napisz do nas! redakcja ( at ) infolotnicze.pl

Więcej informacji na stronie głównej Milipedii