II. Wyższa Szkoła Pilotów (1919), placówka zajmująca się szkoleniem pilotów dla Wojska Polskiego.
Wykształciła się ona z Wojskowej Szkoły Lotniczej. Funkcjonowała w Warszawie na lotnisku mokotowskim począwszy od 20 maja 1919 roku. Komendantem mianowano ppor. pil. Stanisława Jakubowskiego. Szkoła miała wypełnić trzy zadania. Oczekiwano od niej przeszkalania weteranów armii rosyjskiej w lataniu na niemieckich samolotach i wspierania szkolenia obserwatorów; priorytet stanowiło jednak szkolenie nowych pilotów. W szkole dość licznie reprezentowane były samoloty bojowe, więc miała ona charakter szkoły doskonalącej, a do nauki zamierzano skierować absolwentów I. Niższej Szkoły Pilotów z Krakowa. Personelowi szkoły nie udało się jednak spełnić podstawowego zadania. Zanim do Warszawy przybyli pierwsi absolwenci szkoły krakowskiej, na lotnisku mokotowskim wybuchł pożar, który strawił majątek II. Wyższej Szkoły Pilotów. Ze względu na przepełnienie warszawskiej bazy lotniczej postanowiono, by nie odbudowywać placówki, lecz jej personel i pozostały sprzęt przenieść do Krakowa. W połowie września 1919 roku doszło do połączenia I. Niższej Szkoły Pilotów z II. Wyższą Szkołą Pilotów. Nowa jednostka otrzymała nazwę Niższej Szkoły Pilotów.
Bibliografia
Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, pod red. M. Romeyko, Warszawa 1933.
Lotnictwo polskie w okresie międzywojennym, Warszawa-Suwałki 1993.
Mordawski Hubert, Polskie lotnictwo wojskowe 1918-1920. Narodziny i walka, Wrocław 2009.
Pawlak Jerzy, Polskie eskadry w latach 1918-1939, Warszawa 1989.
Mariusz Niestrawski