Roman Florer (1886-1973), pułkownik pilot Wojska Polskiego.
Urodził się 15 marca 1886 roku w Brzeżanach (niedaleko Tarnopola). W tej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Lata 1903-1907 spędził w Korpusie Kadetów nr 1 we Lwowie. 18 sierpnia 1907 roku kadet Roman Florer został przydzielony do 45. pułku piechoty w Przemyślu. 1 listopada 1910 roku awansował na podporucznika, natomiast 1 sierpnia 1914 – na porucznika. Okres pierwszej wojny światowej do 31 października 1915 roku spędził na froncie. Był między innymi obserwatorem w 4. kompanii lotniczej. Od pierwszego dnia listopada do 5 maja 1916 roku szkolił się na pilota w Wiener Neustadt. Później został skierowany do 27. kompanii lotniczej, w której służył już jako pilot. 1 stycznia następnego roku został dowódcą oddziału. Funkcję tę pełnił 10 miesięcy. 1 listopada 1917 roku został wyznaczony na dowódcę 10. zapasowej kompanii lotniczej w Krakowie (lotnisko Rakowice). Podstawowym zadaniem tego oddziału było szkolenie personelu latającego i pomocniczego.
W Krakowie kapitana Florera zastał rozpad struktur monarchii austro-węgierskiej. 31 października 1918 roku ten doświadczony lotnik poddał lotnisko Rakowice Polskiej Komisji Likwidacyjnej, która po stosunkowo krótkim czasie powołała go na stanowisko komendanta bazy lotniczej. W końcu 1918 roku przez krótki czas służył w Sekcji Żeglugi Napowietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych, jednakże już 20 grudnia powrócił do Krakowa, znów obejmując krakowską bazę lotniczą. 1 kwietnia 1919 roku został komendantem I. Niższej Szkoły Pilotów w Krakowie zajmującej się wstępnym szkoleniem w pilotażu. W 1919 roku Florer otrzymał awans na majora. Tuż przed zakończeniem działań wojennych w wojnie polsko-radzieckiej skierowano mjr. Romana Florera do Poznania, gdzie objął Park Lotniczy. 1 kwietnia 1922 roku został komendantem Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych (Szkoły Obserwatorów i Strzelców Lotniczych). Na stanowisku pozostał 2 lata. W 1924 roku otrzymał awans na pułkownika. W maju tego roku rozpoczął przekształcanie OSOL w jednostkę liniową – 4. Pułk Lotniczy. Był pierwszym dowódcą pułku. W październiku 1925 roku został zastąpiony przez ppłk. pil. Jana Kieżuna. Sam Roman Florer udał się na trzymiesięczny staż do Francji. Po powrocie rozpoczął organizację Oficerskiej Szkoły Lotnictwa (późniejszej Szkoły Podchorążych Lotnictwa). Był pierwszym komendantem placówki. 31 marca 1929 roku Roman Florer został przeniesiony w stan spoczynku, zmarł 6 listopada 1973 roku.
Roman Florer był jednym z bardziej doświadczonych oficerów lotnictwa austro-węgierskiego polskiej narodowości. W okresie pierwszej wojny światowej walczył na froncie w charakterze obserwatora, pilota i wreszcie dowódcy kompanii lotniczej. „Wielką wojnę” zakończył na tyłach, w roli dowódcy kompanii zapasowej. Można zakładać, że dobrze sprawdzał się na czele jednostki szkoleniowej, ponieważ w niepodległej Polsce zajmował się przede wszystkim kształceniem nowych kadr lotników. Był komendantem I. Niższej Szkoły Pilotów, Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych i dumy lotnictwa II RP – Oficerskiej Szkoły Lotnictwa. Mimo nieprzeciętnego doświadczenia, polskie władze lotnicze w 1929 roku zrezygnowały z usług tego oficera.
Lista jednostek, w których Roman Florer służył lub dowodził i stanowisk, które pełnił
- 45. pułk piechoty (Austro-Węgry);
- 4. kompania lotnicza (Austro-Węgry);
- 27. kompania lotnicza (Austro-Węgry) – pilot, a później dowódca;
- 10. zapasowa kompania lotnicza (Austro-Węgry);
- baza lotnicza w Rakowicach – komendant;
- Sekcja Żeglugi Napowietrznej;
- I. Niższa Szkoła Pilotów – komendant;
- baza lotnicza w Ławicy – szef Parku Lotniczego;
- Oficerska Szkoła Obserwatorów Lotniczych – komendant;
- 4. Pułk Lotniczy – dowódca;
- Oficerska Szkoła Lotnictwa – komendant.
Awanse
- Kadet (18 sierpnia 1907);
- Podporucznik (1 listopada 1910);
- Porucznik (1 sierpnia 1914);
- Kapitan (przed 31 października 1918);
- Major (1919);
- Pułkownik (1924).
Bibliografia
Kruszyński Bartosz, Kariery oficerów w II Rzeczypospolitej, Poznań 2011.
Mordawski Hubert, Polskie lotnictwo wojskowe 1918-1920. Narodziny i walka, Wrocław 2009.
Tarkowski Krzysztof, Polskie lotnictwo w wojnie z Rosją Sowiecką, Warszawa 1991.
Zieliński Józef, Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000, Poznań 2001.
Zdjęcie: Mała encyklopedia lotnicza, Warszawa 1938, s. 235.
Mariusz Niestrawski
Znalazłeś błąd? Masz jakieś ciekawe materiały? Chcesz się podzielić zdjęciami? Napisz do nas! redakcja ( at ) infolotnicze.pl |