Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa

Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa (1929-1937), organ zajmujący się szkoleniem personelu latającego w II Rzeczypospolitej.

Centrum zostało zorganizowane w Dęblinie na mocy rozkazu szefa Departamentu Aeronautyki wiosną 1929 roku. W składzie Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa znalazły się: Komenda CWOL, Dział Nauk (wyodrębniony ze Szkoły Podchorążych Lotnictwa), dywizjon ćwiczebny, baza lotnicza (w składzie: park lotniczy, kwatermistrzostwo oraz oddział portowy), Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Klasa Taktyczna, Szkoła Podchorążych Rezerwy Lotnictwa, Stały Kurs Pilotażu dla Oficerów Młodszych Lotnictwa, a także kursy periodycznie powtarzane (kurs dowódców eskadr, kurs oficerów taktycznych, kurs aplikacyjny pilotów i obserwatorów dla oficerów innych broni, kurs pilotażu nocnego oraz kursy obserwatorów dla oficerów innych broni pozostających w swoich formacjach macierzystych). Nowa organizacja znacząco ułatwiała proces szkolenia. Jeden dywizjon ćwiczebny obsługiwał wszystkie kursy, podobnie jeden Dział Nauk realizował sprawdzony program na wszystkich kursach. Pierwszym komendantem CWOL był ppłk dypl. obs. Stanisław Ujejski (wkrótce pułkownik dyplomowany obserwator). Później funkcję komendanta pełnili: płk pil. Franciszek Wieden i wreszcie płk pil. Wacław Iwaszkiewicz. Na czele Działu Nauk został postawiony mjr obs. Wiktor Szandorowski. Na początku lat 30-tych Dział Nauk został na powrót włączony w skład Szkoły Podchorążych Lotnictwa. W okresie od jesieni 1936 do sierpnia 1937 roku w CWOL działał także Tymczasowy Ośrodek Szkolenia Specjalistów Lotnictwa. W 1937 roku Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa przekształcono w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Nr 1.

Bibliografia
Pawlak Jerzy, Absolwenci Szkoły Orląt 1925-1939, Warszawa 2002.
Przedpełski Andrzej, Lotnictwo Wojska Polskiego 1918-1996. Zarys Historii, Warszawa 1997.
Sławiński Kazimierz, Dzieje polskich skrzydeł, Warszawa 1974.
Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, Warszawa 1978.

Mariusz Niestrawski