Bristol Beaufighter II

Bristol Beaufighter II był napędzany silnikiem rzędowym Rolls Royce Merlin.

Bristol Beaufighter II był dwuosobowym, średniopłatem o konstrukcji metalowej – półskorupowej z chowanym podwoziem i kółkiem tylnym. Załogę maszyny stanowiły dwie osoby – pilot i nawigator. Napęd samolotu stanowiły dwa silniki rzędowe Rolls Royce Merlin XX o mocy 940 kW (1278 KM) napędzające trójłopatowe śmigła. Bristol Beaufighter II produkowany był jedynie w wersji myśliwskiej nocnej (oznaczenie IIF). Jego uzbrojenie składało się podobnie jak w wariancie Mk IF z czterech działek Hispano kal. 20 mm w przodzie kadłuba i sześciu karabinów maszynowych .303 cala Browning – cztery w prawym i dwa w lewym płacie. Amunicja do działek podawana była na taśmie, a jej zapas wynosił 240 naboi na działko. Zapas naboi do karabinów maszynowych wynosił z kolei po 1000 pocisków na lufę. W samolotach Beaufighter II montowano radar AI Mk IV. W sumie wyprodukowano 450 samolotów tej wersji.

Powstanie wariantu Mk II samolotu Beaufighter zostało wymuszone przez sytuację wojenną Wielkiej Brytanii. Duże zapotrzebowanie na silniki Hercules spowodowało, że chcąc dalej produkować Beaufightery trzeba było poszukać „zastępczej” jednostki napędowej. Wybór padł na motor Rolls Royce Merlin XX produkowany i używany przez inne używane przez RAF samoloty – chociażby Hurricane’y i Spitfire’y. Jednostkę napędową zamontowano wykorzystując osłony zaprojektowane dla samolotów bombowych Lancaster. Mniejsza moc silnika względem Herculesa nie okazała się problemem – została ona zrekompensowana mniejszym oporem czołowym. Co więcej okazało się, że Beaufighter II na wyższych pułapach posiada większą prędkość maksymalną od poprzedniej wersji. Pierwsze loty nowej maszyny wykazały jednak poważne problemy pilotażowe w związku ze zmniejszeniem powierzchni bocznej. Samolot stał się przez to bardzo niebezpieczny zwłaszcza dla niedoświadczonych pilotów. Postanowiono wobec tego dokonać szeregu zmian w konstrukcji – dodając chociażby płetwę ogonową i powiększając stery, a później zwiększono także wznos usterzenia poziomego do 12 stopni. Zabiegi te mimo, że nie rozwiązały całkowicie problemów, to poprawiły znacząco sytuację. Przeróbki te były później stosowane w kolejnych wersjach Beaufighterów.

Dane taktyczno techniczne samolotu Bristol Beaufighter IIF.

Bibliografia
Bączkowski W., Janczak A., Samolot Myśliwski Beaufighter, Warszawa 1980.
Nowicki K., Bristol Beaufighter. Cz 1, Gdańsk 2001.
Nowicki K., Bristol Beaufighter. Cz 2, Gdańsk 2003.

Wojciech Sługocki