Bristol Beaufighter I

Bristol Beaufighter I był pierwszą wersją seryjną tej maszyny.

Bristol Beaufighter był dwuosobowym, średniopłatem o konstrukcji metalowej – półskorupowej z chowanym podwoziem i kółkiem tylnym. Załogę maszyny stanowiły dwie osoby – pilot i nawigator. Napęd samolotu stanowiły dwa silniki Bristol Hercules XI (pierwsze egzemplarze posiadały Herculesy III) w układzie podwójnej gwiazdy o mocy 1169 kW (1590 KM) napędzające trzyłopatowe śmigła. Bristol Beaufighter I produkowany był w dwóch zasadniczych wariantach – myśliwca nocnego i dalekodystansowego oraz jako samolot morski. W sumie wyprodukowano 954 maszyny obu wariantów

Bristol Beaufighter IF – wersja myśliwska nocna i dalekodystansowa. Uzbrojona w cztery działka Hispano kal. 20 mm w przodzie kadłuba i sześć karabinów maszynowych .303 cala Browning – cztery w prawym i dwa w lewym płacie. Zapas amunicji wynosił początkowo 960 naboi do działek (16 bębnów po 60 pocisków). Później zastosowano system wykorzystujący amunicję taśmowaną po 240 naboi na działko.  Zapas naboi do karabinów maszynowych wynosił z kolei po 1000 pocisków na lufę. Część maszyn tego typu przystosowano do działań na pustyni poprzez dodanie filtrów przeciwpyłowych.

Bristol Beaufighter IC – wersja morska dla jednostek Costal Command. Uzbrojona podobnie jak IF lecz z dodatkowym wyposażeniem radiowym oraz możliwością przenoszenia uzbrojenia bombowego do zwalczania okrętów przeciwnika lub dodatkowych zbiorników paliwa – po usunięciu km-ów. W sumie powstało 397 maszyn w tym wariancie.

Dane taktyczno techniczne samolotu Bristol Beaufighter IF z silnikiem Hercules XI.

Bibliografia
Bączkowski W., Janczak A., Samolot Myśliwski Beaufighter, Warszawa 1980.
Nowicki K., Bristol Beaufighter. Cz 1, Gdańsk 2001.
Nowicki K., Bristol Beaufighter. Cz 2, Gdańsk 2003.

Wojciech Sługocki