Karabin maszynowy Vickers wz. E

Karabin maszynowy Vickers wz. E był uzbrojeniem samolotów myśliwskich PZL P.7a.

Karabin maszynowy Vickers wz. E został opracowany w brytyjskiej firmie Vickers-Amstrong Ltd. około 1925 roku i bezpośrednio wywodził się z km Vickers wz. 18. Karabiny tego typu zostały zakupione przez Polskę w początku lat trzydziestych jako uzbrojenie dla nowych samolotów myśliwskich. Ostatecznie stały się one wyposażeniem maszyn P.7a i P.11a. Zakupione karabiny charakteryzowały się niską niezawodnością, co w połączeniu z dużym zużyciem w latach trzydziestych sprawiało, że podczas kampanii polskiej 1939 roku posiadały one niewielką wartość bojową.

Vickers wz. E był stałym karabinem maszynowym pilota, nieznacznie zmieniona ruchoma wersja tej broni oznaczana była jako Vickers wz. F. Karabin dział dzięki wykorzystaniu krótkiego odrzutu lufy z zamkiem ryglowanym przy strzale systemem kolankowo-dźwigniowym. Dzięki takiej konstrukcji broń posiadała niewielką masę, duża liczba ruchomych części powodowała jednak gorszą celność i zwiększała ryzyko zacięć. Karabiny maszynowe Vickers wz. E dla Polski fabrycznie były już przystosowane do amunicji mauserowskiej 7,92 mm. Naboje do broni były dostarczane za pomocą metalowej taśmy typu „Pridaud”.

Karabiny maszynowe Vickers wz. E były używane w następujących samolotach

• PZL P.7a

• PZL P.11a

Bibliografia

Konstankiewicz Andrzej, Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1986.
Popiel Adam, Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939, Warszawa 1991.

Wojciech Sługocki