MG 17

MG 17 był niemieckim karabinem maszynowym chłodzonym powietrzem instalowanym w stałych stanowiskach na samolotach i rozpowszechnionym przed i na początku drugiej wojny światowej.

Za produkcję tego typu odpowiadała firma Rheinmetall-Borsig. Protoplastą dla tej broni był szybkostrzelny karabin MG 15 w porównaniu z którym musiano wprowadzić jedynie zmiany umożliwiające łatwą synchronizację. Broń ta była przeładowywana automatycznie przy pomocy sprężonego powietrza, a wystrzał następował dzięki mechanizmowi elektrycznemu. Zastosowanie zamka zamkniętego pozwalało na szybsze i celniejsze prowadzenie ognia, jako że eliminowało się części ruchome, a kolejny pocisk po wystrzale był od razu w komorze. Dzięki intensywnemu chłodzeniu wynikającemu z ruchu samolotu niwelowało się niebezpieczeństwo rozgrzania komory do stopnia w którym mógł nastąpić samozapłon. Specjalne pociski przeciwpancerne wystrzeliwane z tego karabinu były w stanie z odległości 100 metrów przebić płytę pancerną o grubości 5 mm. Z odległości 50 mm możliwe było przebicie blachy o grubości 10 mm. Prowadzenie ognia z odległości 100 metrów pozwalało na umieszczenie większości pocisków w kwadracie o boku 95cm. W roku 1938 nastąpiła modyfikacja oznaczona jako MG 17 n. A. (neue Ausführung).

Bibliografia:
Źródła:
L.Dv.111, Beschreibung und Bedienungsvorschrift für das starre Flugzeug=M.G.17 mit Gelenkgrt 17 n. A., Berlin 1939.
Opracowania:
Griehl Manfred, Deutsche Flugzeugbewaffnung bis 1945, Stuttgart 2008.
Chinn Georege M., The machinegun, Waszyngton 1951.
Gustin Emmanuel, Williams Anthony G., Flying guns world war II, Schrwesburry 2003.

Zdjęcie: Wikimedia Commons

Krzysztof Kuska