Amunicja do karabinów MG 17

Karabin MG 17 w początkowym okresie istnienia Luftwaffe był podstawowym uzbrojeniem strzeleckim niemieckich myśliwców.

Niemcy podobnie jak pozostałe strony walczące podczas II wojny światowej używali różnego rodzaju amunicji, którą można podzielić na kilka zasadniczych grup, które z kolei można odnieść do wszystkich opisywanych karabinów i działek((Zestawienie na podstawie L.Dv. 4000/10, Munitionsvorschrift für Fliegerbordwaffen, Teil 10, Juni 1942 z aktualizacją na rok 1943 oraz Handbuch der Flugzeug Bordwaffen Amunition 1936-1945.)). Głównymi rodzajami amunicji są pociski wybuchowe (połączone z efektem odłamkowym przy dużym kalibrze), pociski zapalające oraz przeciwpancerne. Podstawowe dwa rodzaje to Brandsprenggranaten oraz Panzergranaten. Pierwszy był pociskiem zapalająco- burzącym, a drugi przeciwpancernym. W celu powiększenia właściwości wybuchowych kiedy to główną siłą niszczycielską nie miały być odłamki, a podmuch wywołany eksplozją powstał pocisk M-Geschoss. Pracowano również nad stricte zapalającymi pociskami.
Pociski przeciwpancerne o większym kalibrze posiadały dodatkowe właściwości zapalające bądź wybuchowe i stosowano je zamiast stricte przeciwpancernych((Prz dużym kalibrze drążono środki by obniżyć masę pocisku i dzięki temu można je było wypełnić środkiem zapalającym lub wybuchowym.)). By uzyskać jak najlepszą przebijalność pancerza celów naziemnych stosowano również pociski H-Panzergranaten. Dodatkowo istniały pociski ćwiczebne oraz specjalne pociski ulegające destrukcji po określonym czasie przeznaczone do stosowania nad terytorium Niemiec by uniknąć zniszczeń we własnej infrastrukturze((Destrukcja pocisku następowała np. po wypaleniu środka smugowego lub gdy pocisk nie był smugowy zadanie przejmował zapalnik ZZ – Zerlegerzünder. Czas destrukcji pocisku wynosił w przypadku starszej amunicji 1,7 sekundy, a w przypadku nowszych odmian 3 sekundy.)). Pociski używane podczas działań nocnych zamiast środka smugowego otrzymywały specjalny środek powodujący powstawanie świetlnego śladu ułatwiającego celowanie. W celu łatwiejszej identyfikacji amunicja do ciężkiej broni lotniczej posiadała specjalne kolory odpowiadające określonemu typowi.

Typy amunicji stosowanej w Luftwaffe:
– 7,9 mm Patrone s.S.
Słaba siła przebicia, do stosowania jako amunicja ćwiczebna

–  7,9 mm Patrone S.m.E.
Słaba siła przebicia, do stosowania jako amunicja ćwiczebna, zastąpił powyższy z racji oszczędności ołowiu

– 7,9 mm Patrone S.m.K.
Pocisk przeciwpancerny, z odległości 100 metrów przebijał płytę pancerną o grubości 6mm/60 stopni i 11mm/90 stopni

– 7,9 mm Patrone S.m.K. L’spur 100/600
Pocisk przeciwpancerny, 100m 60º=6mm, 90º=7,5mm, smugowy o długości smugi od 100 do 600 metrów

– 7,9 mm Patrone S.m.K. Gl’spur
Pocisk przeciwpancerny 100m- 60º=6mm, 90º=7,5mm, do taśmowania w działaniach nocnych jako wyznacznik linii celowania, widzialny do 700 metrów

– 7,9 mm Patrone P.m.K.
Pocisk przeciwpancerno-zapalający zawierający fosfor, 100m- 60º=5mm, 90º=8,5mm

– 7,9 mm B.- Patrone
Pocisk wybuchowy i zapalający, brak właściwości przeciwpancernych

– 7,9 mm Patrone I.S.
Amunicja ćwiczebna na stanowiskach o ograniczonej strefie bezpieczeństwa

– 7,9 mm Patrone I.S. L’spur
Amunicja ćwiczebna, smugowa na stanowiskach o ograniczonej strefie bezpieczeństwa, smuga do 800 metrów

– 7,9 mm Patrone S.m.K Ub. m. Zerl.
Amunicja ćwiczebna, ulegała autodestrukcji po około 800-900 metrach, do stosowania na stanowiskach ograniczonej strefie bezpieczeństwa

– 7,9 mm Patrone S.m.K. L’spur 100/600 Ub. m. Zerl
Amunicja smugowa ćwiczebna ulegająca autodestrukcji po 600-700 metrach, smuga widoczna w przedziale 100-600 metrów do stosowania na stanowiskach o ograniczonej strefie bezpieczeństwa

– 7,9 mm Platzpatrone 33
Amunicja pokazowa (atrapa)

– 7,9 mm Exerzierpatrone S.(K.)
Amunicja pokazowa (atrapa)

– 7,9 mm Werkzeugpatrone
Narządzie testowe dla zbrojmistrzów

Podczas wojny amunicja ulegała rozwojowi i ulepszone wersje otrzymały dodatkowe oznaczenie w postaci małej literki v((Amunicja posiadała większą prędkość początkową i większa przebijalność pancerza uzyskaną dzięki zastosowaniu innego prochu. Według Gustina i Willimiasa stosowanie tej amunicji ograniczało żywotność lufy do zaledwie 2000 wystrzelonych pocisków. Dawało to 4 misje bojowe Bf 109 przy założeniu wystrzelenia wszystkich pocisków.)).
Sposób taśmowania amunicji był zasadniczo zależny od dowódcy jednostki, jego preferencji i rodzaju wykonywanej misji, ale istniały pewne zalecenia w tej kwestii i w przypadku karabinu MG 17 wyglądało to w sposób następujący:
-5 pocisków SmK -v
-4 pociski PmK -v
-1 pocisk B -v
Przed 50 ostatnimi pociskami należało założyć 10 pocisków SmK L’Spur 100,600 -v, a w przypadku myśliwców nocnych 10 pocisków SmK Gl’spur. Sposób taśmowania amunicji mógł zależeć również od osobistych preferencji asów.

Bibliografia:
Źródła:
L.Dv.111, Beschreibung und Bedienungsvorschrift für das starre Flugzeug=M.G.17 mit Gelenkgrt 17 n. A., Berlin 1939.
L.Dv. 4000/10, Munitionsvorschrift für Fliegerbordwaffen, Teil 10, Juni 1942. (Aktualizacja na rok 1943.)
Opracowania:
Griehl Manfred, Deutsche Flugzeugbewaffnung bis 1945, Stuttgart 2008.
Chinn Georege M., The machinegun, Waszyngton 1951.
Gustin Emmanuel, Williams Anthony G., Flying guns world war II, Schrwesburry 2003.

dr Krzysztof Kuska

Zdjęcie: L.Dv.228/3(Entwurf)Bf 109 E1 und E3, Berlin 1939 – www.depositfiles.com