Camillo Perini (1887-1942), pułkownik pilot Wojska Polskiego, współtwórca lotnictwa polskiego.
Urodził się 18 czerwca 1887 roku w Pola na terenie Istrii. Uczęszczał do wojskowej szkoły realnej, a będąc jej absolwentem rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Artylerii w Wiedniu. Po jej ukończeniu Camillo Perini w 1908 roku został mianowany podporucznikiem artylerii i otrzymał przydział do 8. pułku artylerii polowej stacjonującego w Gorycji. Od marca do 12 lipca 1912 roku uczył się pilotażu w szkole lotniczej w Wiener Neustadt. Do 1 maja 1914 roku służył jako pilot na lotniskach w Fischamend i Wiener Neustadt. Później trafił do 8. kompanii lotniczej, z którą znalazł się na froncie rosyjskim. Pomiędzy 1 lutego a 1 maja 1915 roku Camillo Perini uczestniczył w walkach na froncie serbskim. Niemal całą resztę roku, do 5 grudnia 1915 roku, spędził na froncie włoskim w składzie 4. kompanii lotniczej. Z dniem 5 grudnia mianowano go dowódcą 11. kompanii lotniczej na froncie rosyjskim, pełnił to stanowisko aż do 1 października 1917 roku. Następnie przeniesiono go na front włoski, gdzie przez ponad rok dowodził oddziałem lotniczym współpracy z artylerią. Mimo braku znajomości języka polskiego 15 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, w stopniu kapitana pilota był dowódcą III. eskadry lotniczej formowanej w Galicji (późniejszej 7. eskadry lotniczej). 1 stycznia 1919 roku postawiono go na czele III. grupy lotniczej. 14 maja zdał obowiązki dowódcy III. grupy kpt. pil. Stefanowi Bastyrowi i rozpoczął prace nad zorganizowaniem II. grupy lotniczej. Na czele III., a później II. grupy lotniczej brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej o Galicję Wschodnią. W czerwcu 1919 roku magistrat miasta Lwowa nadał mu polskie obywatelstwo. Był szefem lotnictwa przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego w czasie ofensywy kijowskiej. Następnie otrzymał stanowisko szefa lotnictwa Frontu Ukraińskiego. Do końca wojny polsko-radzieckiej dowodził jeszcze lotnictwem 3. i wreszcie – 6. Armii. Za lata 1918-1921 odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie, 19 maja 1921 roku już w stopniu podpułkownika otrzymał rozkaz zorganizowania 1. Pułku Lotniczego z siedzibą w Warszawie. Funkcję dowódcy 1. Pułku sprawował stosunkowo krótko, bo tylko do marca 1922 roku, w następnym miesiącu przeniesiono go do Poznania, gdzie stanął na czele 3. Pułku Lotniczego. W stolicy Wielkopolski pozostał 3 lata, choć jeszcze na miesiąc przed opuszczeniem stanowiska był zaangażowany w tworzenie 6. Pułku Lotniczego we Lwowie. Do lutego 1929 roku był zwierzchnikiem lwowskiego pułku. 31 marca tego roku został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze mieszkał w Warszawie. Pracował w Zarządzie Głównym Aeroklubu RP, publikował też prace poświęcone tematyce lotniczej. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do Wojska Polskiego, nie został jednak przyjęty, więc wyemigrował do Włoch. Osiedlił się w Montefiascone niedaleko od Viterbo. Na polecenie polskiego attaché wojskowego zajmował się przerzutem polskich lotników z Rumunii i Węgier do Francji. Za tę działalność włoskie władze wtrąciły go do więzienia, lecz po pewnym czasie uwolniły. 27 sierpnia 1942 roku został przyjęty w szpitalu w Viterbo z ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego. Zmarł tego samego dnia.
Camillo Perini to jedna z najbardziej zasłużonych postaci dla powstania polskiego lotnictwa wojskowego. Pełnił bardzo odpowiedzialne funkcje dowódcze w lotnictwie w czasie wojny polsko-ukraińskiej i na południowym odcinku frontu w czasie wojny polsko-radzieckiej. W okresie pokoju dowodził kolejno trzema pułkami lotniczymi (dwa z nich zorganizował). Camillo Perini był nie tylko wyróżniającym się dowódcą i organizatorem, ale również teoretykiem użycia lotnictwa dostrzegającym przemiany na nowoczesnym polu bitwy. W 1929 roku władze wojskowe bezmyślnie pozbyły się tego oficera, a we wrześniu 1939 roku nie zgodziły się na jego powrót do czynnej służby. Doświadczony pilot nie zachował jednak urazy starając się pomóc polskim lotnikom po kampanii polskiej 1939 roku.
Lista odznaczeń
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (nr 8072);
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie);
- Polowa Odznaka Pilota (nr 2).
Lista jednostek, w których Camillo Perini służył lub dowodził i stanowisk, które pełnił
- 8. pułk artylerii polowej (Austro-Węgry);
- 8. kompania lotnicza (Austro-Węgry);
- 4. kompania lotnicza (Austro-Węgry);
- 11. kompania lotnicza – dowódca (Austro-Węgry);
- III. eskadra lotnicza – dowódca;
- III. grupa lotnicza – dowódca;
- II. grupa lotnicza – dowódca;
- Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego – szef lotnictwa;
- Front Ukraiński – szef lotnictwa;
- 3. Armia – szef lotnictwa;
- 6. Armia – szef lotnictwa;
- 1. Pułk Lotniczy – dowódca;
- 3. Pułk Lotniczy – dowódca;
- 6. Pułk Lotniczy – dowódca.
Bibliografia
Butkiewicz Jerzy, Camillo Perini, [w:] Lotnictwo z Szachownicą, r. 2004, nr 4.
Kruszyński Bartosz, Kariery oficerów w II Rzeczypospolitej, Poznań 2011.
Zieliński Józef, Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000, Poznań 2001.
Zieliński Józef, Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari, Warszawa-Toruń 2005.
Zdjęcie: Ku czci poległych lotników. Księga Pamiątkowa, Warszawa 1933, s. 128.
Mariusz Niestrawski
Znalazłeś błąd? Masz jakieś ciekawe materiały? Chcesz się podzielić zdjęciami? Napisz do nas! redakcja ( at ) infolotnicze.pl |