Niemiecka doktryna wojenna wymagała od lotnictwa szybkiego reagowania i skutecznego likwidowania punktów oporu przeciwnika. Główny ciężar tych zadań miało wziąć na siebie lotnictwo bombowe. Podobnie jak w przypadku lotnictwa myśliwskiego sukces tego rodzaju sił powietrznych był w dużej mierze uzależniony od sprzętu jakim dysponował. Wraz z rozbudową przemysłu lotniczego, Luftwaffe zaczęła otrzymywać pierwsze samoloty budowane z myślą właśnie o jej potrzebach. W tym czasie do jednostek bombowych trafił m.in. Dornier Do 11 ((Dornier Do 11 – niemiecki średni samolot bombowy produkowany przez wytwórnię lotniczą Dornier Flugzeugwerke GmbH we wczesnych latach 30. XX wieku. Miał stanowić podstawowy sprzęt jednostek bombowych odrodzonej Luftwaffe, jednak niedoskonałość konstrukcji spowodowała, że był produkowany w niewielkiej serii i szybko zastąpiony nowocześniejszymi maszynami. Osiągi: prędkość maks. 260 km/h, prędkość przelotowa 225 km/h, wznoszenie max. w locie pionowym 2.3 m/s, pułap 4000 m, zasięg 1200 km. Ch. Chant, Samoloty II wojny światowej, Warszawa 2000.)). Nie był on jednak pierwszym samolotem bombowym odrodzonych sił powietrznych, gdyż pierwsze eskadry bombowe dysponowały trzysilnikowymi Junkersami Ju-52/3m ((Junkers Ju 52 – niemiecki średni samolot transportowy produkowany w wytwórni Junkers. Pierwszy egzemplarz prototypowy został oblatany 13 października 1930 roku. Zbudowano jeszcze sześć maszyn tego typu, nazwanego Ju 52/1m. Ostatnia została przystosowana do zabudowy dwóch dodatkowych silników w skrzydłach. Powstały w ten sposób prototyp Ju 52/3m odbył pierwszy lot w kwietniu 1931. Osiągi: prędkość maks. 265 km/h, czas wznoszenia na 3000 m 17 min 30 s, pułap 5900 m, zasięg 1000 km. Ch. Chant, Samoloty II wojny światowej.)). Jesienią 1935 r. samoloty bombowe Do 11 zaczęły być zastępowane przez swoją wersję rozwojową Dornier Do 23 ((Dornier Do 23 – niemiecki samolot bombowy z okresu przed II wojną światową. Osiągi: prędkość maks. 260 km/h, prędkość przelotowa 210 km/h, prędkość patrolowa 187 km/h, prędkość wznoszenia 4 min. na wysokość 1000 m, pułap praktyczny 4200 m, zasięg 1350 km. Ch. Chant, Samoloty II wojny światowej.)), która ostatecznie, tak jak wersja poprzednia, nie sprawdziła się i szybko zaprzestano jej produkcji ((G. Przysuski, op. cit., s. 10.)).
Rosła tymczasem produkcja udanej wersji Ju 52/3m, która w tym czasie stanowiła trzon jednostek bombowych. Poza bombowcami o klasycznej budowie i przeznaczeniu rozpoczęto w tym czasie produkcję bombowców nurkujących, inaczej zwanych szturmowymi. Pierwszym takim samolotem był Heinkel He 50 ((Heinkel He 50 – niemiecki samolot bombowy zaprojektowany na zamówienie Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej w latach 30. XX wieku. Pozostawał na wyposażeniu przedwojennej Luftwaffe jako bombowiec nurkujący, prawie aż do końca II wojny światowej wykorzystywany jako nękający bombowiec nocny. Osiągi: prędkość maks. 235 km/h, prędkość przelotowa 190 km/h, pułap 6 400 m, zasięg 600 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II, Annapolis 2002.)), jednakże już na początku 1935 r. rozpisano konkurs na następcę He 50. Rywalizowały ze sobą cztery prototypy: dwupłat Arado Ar 81 ((Arado Ar 81 – niemiecki bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej. Osiągi: prędkość maks. 344 km/h, prędkość wznoszenia 6,0 m/s, pułap 7 700 m, zasięg 700 km. Vide: A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)), dolnopłat Blohm und Voss Ha 137 ((Blohm und Voss Ha 137- niemiecki bombowiec nurkujący z 1930 roku. Osiągi: prędkość maksymalna 297 km/h, zasięg: 575 km, pułap: 7000 m, prędkość wznoszenia 500 m/min. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)), Heinkel He 118 ((Heinkel He 118 – niemiecki bombowiec, zaprojektowany jako konkurent dla Junkersa Ju 87, jednak nie został zamówiony przez Luftwaffe. Osiągi: prędkość maks. 395 km/h, prędkość minimalna 335 km/h, pułap 6000 m, zasięg 1250 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)), oraz Junkers Ju 87 Stuka ((Junkers Ju 87 Stuka (z niem. Sturzkampfflugzeug) – niemiecki bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej. Zaprojektowana przez Hermanna Pohlmanna i oblatana 17 września 1935 roku maszyna, swój chrzest bojowy przeszła w 1936 roku podczas wojny domowej w Hiszpanii. W niemieckiej propagandzie samolot stał się symbolem wielkości Luftwaffe. Osiągi: prędkość maks. 380 km/h na wysokości 4090 m, prędkość przelotowa 336 km/h na wysokości 3700 m, prędkość wznoszenia na 4000 m w 12 min, pułap 8000 m, zasięg 790 km. Ch. Chant, Samoloty II wojny światowej.)). Spośród nich wybrano dwa samoloty do przetestowania na poligonie, były to Heinkel He 118 i Junkers Ju 87 Stuka. Podczas gdy prototyp Ju 87 V2 nurkował niemal pionowo, jego bomby trafiały niemal dokładnie w cel i wychodził z lotu nurkowego bez problemu, to już He 118 V2 nurkował ostrożnie pod kątem 50 stopni, co przesądziło o jego losie. Produkcja nowego samolotu Ju 87A rozpoczęła się w pierwszej połowie 1936 r. Pierwsze egzemplarze miały wejść na wyposażenie specjalnych Stukagruppen. OKL zakładało, że z sześciu planowanych na 1937 r. dywizjonów nurkowców, w cztery z nich będzie wyposażone właśnie w ten samolot. Każdy dywizjon składał się z 36 samolotów oraz dodatkowych trzech klucza sztabowego – Gruppenstab. W sumie pułki nurkowców miały otrzymać 154 samoloty Ju 87. Nie był to jednakże jedyny samolot na wyposażeniu ówczesnych jednostek bombowych. Bowiem od 1937 r. w ich skład zaczęły wchodzić nowe samoloty, takie jak Junkers Ju 86 ((Junkers Ju 86 – niemiecki jednopłatowy samolot bombowy wytwórni Junkersa (wersja transportowa Ju 86B). Osiągi: prędkość maks. 325 km/h na wysokości 3000 m, prędkość przelotowa 285 km/h na wysokości 3500 m, pułap 5900 m, zasięg 1500 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)), Heinkel He 111 (( Heinkel He 111 — podstawowy średni bombowiec niemieckiej Luftwaffe wykorzystywany w początkowej fazie II wojny światowej. Osiągi: prędkość maks. 400 km/h, pułap 8390 m, zasięg 2800 km. Ch. Chant, Samoloty II wojny światowej.)) i Dornier Do 17 ((Dornier Do 17 – niemiecki lekki bombowiec, samolot rozpoznawczy i nocny myśliwiec produkowany w zakładach Dornier Flugzeugwerke początkowo jako samolot pasażerski, jednak po odrzuceniu przez niemieckie linie lotnicze jako zbyt wąski zaadoptowany do roli bombowca na wniosek Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy. Osiągi: prędkość maks. 360 km/h, pułap 8200 m, zasięg 1160 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)), które w krótkim czasie uzupełniły wyposażenie niemieckich jednostek ((M. Spick, Asy Lotnictwa Bombowego Luftwaffe, Warszawa 2001, s. 19-21.)).
W trakcie wojny domowej w Hiszpanii, w składzie Legionu Condor, znalazł się dywizjon bombowy Kampfgruppe K-88, który poza wsparciem zwolenników Francisco Franco, jednocześnie testował w walce niemieckie samoloty bombowe. Poza wymienionymi wcześniej modelami samolotów, chrzest bojowy przeszedł tutaj również nowy samolot Henschel Hs 123 ((Henschel Hs 123 – niemiecki samolot szturmowy z okresu II wojny światowej. Osiągi: prędkość maks. 341 km/h na wysokości 1200 m, prędkość przelotowa 317 km/h, prędkość wznoszenia 15 m/s, pułap 9000 m, zasięg 860 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)). Ostatecznie Legion Condor opuścił Hiszpanię dnia 26.04.1939 r. zostawiając swój sprzęt zwycięskiej armii Franco. Działania Legionu umożliwiły Niemcom zdobycie doświadczeń i sprawdzenie sprzętu. Dowiodły one skuteczności bombardowań lotniczych i dawały podstawę do obliczeń ilości bomb potrzebnych do osiągnięcia zamierzonych skutków. Doświadczenie te pokazały, że w tychże zadaniach dużą rolę odgrywają bombowce lekkie i średnie, zaś stosunkowo małą bombowce ciężkie. Przesłanki te doprowadziły dowództwo Luftwaffe do utwierdzenia tej teorii. Nie uwzględniono jednak faktu, że Ju 52, które użyto w roli bombowców ciężkich były przebudowanymi samolotami transportowymi. Działania prowadzone w Hiszpanii polegające na bombardowaniu i ostrzeliwaniu z powietrza oddziałów walczących na ziemi, pozwoliły na opracowanie taktyki tego rodzaju działań. Usprawniło to współdziałanie lotnictwa, zwłaszcza bombowego, z wojskami lądowymi. Ulepszono także metody bombardowania i ostrzeliwania z lotu nurkowego. Przekonano się wówczas o demoralizującym wpływie takiego ataku na oddziały przeciwnika. Wyciągnięto również wnioski co do taktyki lotów grupowych i ustalono konieczność specjalnego szkolenia załóg w tym zakresie ((K. Ries, H. Ring, Legion Condor 1936-1939. Eine illustrierte Dokumentation, Mainz 1980, s. 234-236.)).
Jeszcze w trakcie trwania wojny domowej w Hiszpanii, w III Rzeszy trwała intensywna rozbudowa sił powietrznych. Herman Göring, wykorzystując swoją pozycję i pełnione funkcje, wyraźnie faworyzował rozwój lotnictwa. Pomimo protestów przedstawicieli Kriegsmarine i Heer, kierował na potrzeby rozbudowy Luftwaffe 40% środków przeznaczonych na zbrojenia. Zakłady przemysłu lotniczego od 1936 r. pracowały na trzy zmiany, produkując miesięcznie średnio 426 samolotów różnych typów. Jednakże w wyniku niedostatków w dostawach surowców wstrzymana została produkcja niektórych bombowców. W 1938 r. zatrzymano produkcję Ju 86 na rzecz He 111 i Do 17, które były bardziej sprawne. Kłopoty surowcowe powodowały ciągłe zmiany w produkcji. Plany niemieckiego Sztabu Generalnego z 1938 r. zakładały, że pełną gotowość bojową Luftwaffe osiągnie w 1942 r. i będzie wówczas liczyć 18500 samolotów, z czego 10300 stanowić miały samoloty pierwszej linii, a 8200 rezerwę operacyjną. Jednostki bombowe Luftwaffe liczyć wówczas miały 58 pułków bombowych wyposażonych w nowe samoloty Ju 88 ((Junkers Ju 88 – niemiecki dwusilnikowy samolot z okresu II wojny światowej. Był jednym z najbardziej wszechstronnych samolotów tego konfliktu rywalizując w tej kategorii z samolotem de Havilland Mosquito (stąd nazwa ,,niemiecki Mosquito”). Osiągi: prędkość maks. 450 km/h, pułap 8200 m, zasięg 1800 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)) i He 177 (( Heinkel He 177 Greif (z niem. „gryf”) – niemiecki ciężki samolot bombowy dalekiego zasięgu z okresu II wojny światowej, produkowany przez wytwórnię Heinkel. Oblot samolotu miał miejsce w 1939 roku. Osiągi: prędkość maks. 488 km/h, prędkość ekonomiczna 340 km/h, pułap praktyczny 8000 m, zasięg 5500 km. A.L. Kay, J.R. Smith, German Aircraft of World War II.)), oraz 8 pułków bombowców nurkujących wyposażonych w Ju 87 ((G. Przysuski, op. cit., s. 13.)).
Wydarzenie w Europie, końca lat 30-tych, skłoniły Adolfa Hitlera do wcześniejszego rozpoczęcia działań wojennych. U progu wojny, w sierpniu 1939 r., lotnictwo bombowe dysponowało 1585 samolotami. Do działań przeciwko Polsce skierowanych miało być 2/3 wszystkich sprawnych samolotów liniowych Luftwaffe, w tym 75% sił uderzeniowych, na które składało się 1176 samoloty bombowe, nurkujące i szturmowe. Tak więc lotnictwo bombowe rozpoczynało wojnę w trakcie intensywnych zbrojeń i jeszcze nie do końca przygotowane do otwartej wojny z największym przeciwnikiem jakim miała być Wielka Brytania (( D. Irving, Wojna Milcha. Świetność i zmierzch Luftwaffe, Kraków 2011, s. 97-98.)).
Trzecim, po lotnictwie myśliwskim i bombowym, ważnym rodzajem sił powietrznych było lotnictwo morskie. Niemcy, jak większość liczących się na świecie mocarstw, podjęły się w latach 30-tych sformowania własnych jednostek morskich. Pierwszy plan z 1935 r. zakładał utworzenie trzech mieszanych dywizjonów przybrzeżnych, z których każdy składał się z:
Nauhaufklärungsstaffel – eskadry bliskiego rozpoznania,
Fernaufklärungsstaffel – eskadry dalekiego rozpoznania,
Mehrzweckstaffel – eskadry wielozadaniowej.
A także utworzenie dwóch Bordfliegergruppen (( Bordfliegergruppe – dywizjon lotnictwa pokładowego.)), składających się każdy z dwóch eskadr, trzech mieszanych Trägargruppen ((Trägargruppe – dywizjon przeznaczony do operowania na lotniskowcu.)), złożonych każdy z trzech eskadr oraz z trzech Küstenjagdstaffel ((Küstenjagdstaffel – przybrzeżna eskadra myśliwska.)). Wszystkie te 25 eskadr utworzonych miało zostać do dnia 1.10.1939 r. Jednakże w wyniku długotrwałych pertraktacji pomiędzy OKM a Hermannem Göringiem uzgodniono stworzenie dodatkowych eskadr. Do dnia 1.04.1942 r. powstać miały łącznie 62 eskadry ((M. Murawski, Luftwaffe nad morzami, Gdańsk 2000, s. 10-11.)).