Makijonek Donat

Donat Makijonek (1891-?), major pilot Wojska Polskiego, as myśliwski pierwszej wojny światowej.

Urodził się 16 maja 1891 roku we wsi Oświeja (ziemia witebska). Był absolwentem szkoły technicznej w Witebsku. 1 listopada 1911 roku został wcielony do armii rosyjskiej. Pierwotnie służył w 96. pułku piechoty, później przeniósł się do lotnictwa. Od 15 kwietnia do 12 czerwca 1912 roku uczył się w szkole mechaników w Sewastopolu. Po zakończeniu kursu rozpoczął naukę pilotażu w Szkole Pilotów w Sewastopolu. Jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej został skierowany do 3. korpuśnego oddziału lotniczego w charakterze pilota. Latem 1916 roku rozpoczął kurs pilotów myśliwskich w Odessie. W grudniu znalazł się w 7. myśliwskim oddziale lotniczym. W lipcu 1917 roku awansował na stanowisko dowódcy oddziału. Po utworzeniu polskich korpusów w Rosji wszedł w skład personelu latającego 1. polskiego oddziału awiacyjnego (II. Korpus Polski gen. Józefa Hallera). W latach pierwszej wojny światowej uzyskał 7 pewnych zwycięstw powietrznych i jedno prawdopodobne.

Na początku listopada 1918 roku Donat Makijonek zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. W styczniu 1919 roku wyruszył na front jako szef pilotów warszawskiej 3. eskadry lotniczej. W czasie wiosennej ofensywy na Łuck kpt. pil. Donat Makijonek został zestrzelony przez oddziały ukraińskie, zdołał jednak szczęśliwie powrócić do polskich oddziałów. Mniej więcej w tym czasie przejął dowodzenie nad eskadrą z rąk kpt. obs. Juliana Słoniewskiego. Na początku czerwca jego oddział lotniczy został przesunięty do rezerwy lotnictwa z przydziałem do Frontu Mazowieckiego. Po zakończeniu wojny polsko-ukraińskiej i ustabilizowaniu się frontu polsko-bolszewickiego Makijonek wszedł w skład komisji mającej wytypować polski zakład przemysłowy zdolny produkował płatowce. Wybór padł na lubelskie zakłady mechaniczne E. Plage i T. Laśkiewicz. W 1920 roku na czele 3. eskadry lotniczej Makijonek wziął udział w wyprawie kijowskiej i późniejszym odwrocie. W styczniu 1923 roku otrzymał stanowisko zastępcy dowódcy I. dywizjonu wywiadowczego (w warszawskim 1. Pułku Lotniczym), a pół roku później został jego tymczasowym dowódcą. 17 grudnia 1924 roku awansowano go na majora. W marcu następnego roku został wyznaczony dowódcą eskadry w Niższej Szkole Pilotów w Bydgoszczy. W 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Donat Makijonek był doświadczonym lotnikiem. Bardzo wcześnie rozpoczął służbę w rosyjskich siłach powietrznych. Jako pilot myśliwski odniósł spore sukcesy w latach pierwszej wojny światowej. W walczącej o granice Polsce powierzono mu zadanie dowódcy eskadry. Trzeba stwierdzić, że poprawnie wywiązał się z tego zadania, bowiem 3. eskadra lotnicza należała do najbardziej walecznych polskich oddziałów lotniczych wsławiając się szczególnie w czasie ofensywy kijowskiej. W okresie pokoju Makijonek powoli odchodził w cień. Bez wątpienia stanowiska zastępcy dowódcy dywizjonu i tymczasowego dowódcy dywizjonu nie odpowiadały doświadczeniu tego oficera. W 1928 roku odszedł w stan spoczynku nie mając skończonych nawet 40 lat.

Lista odznaczeń

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (nr 8079);

• Krzyż Walecznych;

• Medal Niepodległości;

• Polowa Odznaka Pilota (nr 14).

Lista jednostek, w których Donat Makijonek służył lub dowodził i stanowisk, które pełnił

• 96. pułk piechoty (Imperium Rosyjskie);

• 3. korpuśny oddział lotniczy (Imperium Rosyjskie);

• 7. myśliwski oddział lotniczy (Imperium Rosyjskie);

• 1. polski oddział awiacyjny;

• 3. eskadra lotnicza – dowódca;

• I. dywizjon lotniczy – zastępca dowódcy, p.o. dowódcy;

• Niższa Szkoła Pilotów w Bydgoszczy – dowódca eskadry.

Bibliografia
Bączkowski Wiesław, Donat Makijonek, [w:] Lotnictwo z Szachownicą, r. 2008, nr 1, s. 42-44.
Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, pod red. M. Romeyko, Warszawa 1933.
Zieliński Józef, Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari, Warszawa-Toruń 2005.

Zdjęcie: Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, pod red. M. Romeyko, Warszawa 1933, s. 143.

Mariusz Niestrawski