Najcięższy karabin maszynowy 20 mm model D

Najcięższy karabin maszynowy 20 mm model D

Od początku lat trzydziestych lotnictwo wojskowe poszukiwało broni strzeleckiej dla samolotów o kalibrze ponad 7,9 mm. Wobec niezadowalających parametrów konstrukcji proponowanych przez zagraniczne firmy w 1936 roku Instytut Techniczny Uzbrojenia, Dowództwo Broni Pancernych i Instytut Techniczny Lotnictwa sprecyzowały wymogi dla nkm kalibru 20 mm który miał być opracowany przez rodzimych konstruktorów. Doprowadziło to do powstania czterech modeli nkm oznaczonych jako A, B, C i D. Najcięższy karabin maszynowy 20 mm model D został opracowany przez inż. Bolesława Jurka. Broń ta miała być przeznaczona przede wszystkim na uzbrojenie samolotów, stąd też zastosowano w niej inne rozwiązania niż w nkm model A. Pozwoliło to na zwiększenie szybkostrzelności przy jednoczesnym spadku masy broni. Testy tego modelu odbyte przed wojną wskazywały na jej dobre parametry. Broń ta nie weszła jednak do seryjnej produkcji z powodu wybuchu wojny.

Najcięższy karabin maszynowy 20 mm model D działał na zasadzie przekazywania energii przez otwór w lufie na tłok gazowy który połączony z suwadłem doprowadzał do odryglowania broni. Broń ta miała posiadać możliwość regulowania szybkostrzelności dzięki manipulowaniu gazami. Nkm model D mógł być zasilany z różnego rodzaju magazynków płaskich i bębnowych (na 60 naboi) lub też taśmy.

Najcięższy karabin maszynowy 20 mm model D planowano użyć w następujących samolotach:

• PZL-38 Wilk

• PZL-48 Lampart

• PZL-49 Miś

Bibliografia

Konstankiewicz Andrzej, Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1986.
Popiel Adam, Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939, Warszawa 1991.
Gwóźdź Zbigniew, Zarzycki Piotr, Polskie konstrukcje broni strzeleckiej, Warszawa 1993.

Wojciech Sługocki