Wyższa Szkoła Pilotów w Ławicy

Wyższa Szkoła Pilotów w Ławicy (1919-1920), placówka szkoląca pilotów na potrzeby Wojska Polskiego.

Wyższa Szkoła Pilotów w Ławicy powstała na przełomie 1919 i 1920 roku w wyniku połączenia istniejących wcześniej w Ławicy Szkoły Lotniczej i Francuskiej Szkoły Transformacji. Zadaniem nowej jednostki było ujednolicenie wyszkolenia absolwentów krakowskiej Niższej Szkoły Pilotów i Francuskiej Szkoły Pilotów. Kursanci mieli opanować obsługę możliwie dużej liczby niemieckich i francuskich samolotów bojowych. Komendantem mianowano por. pil. Ludomiła Rayskiego. Wiosną 1920 roku najlepsi absolwenci odeszli na front w składzie 21. eskadry niszczycielskiej. Na czele eskadry stanął por. Rayski. Jego obowiązki przejął por. pil. Ludwik Piechowiak. Po wypadku Piechowiaka w końcu maja, rolę komendanta przejął ppor. pil. Antoni Wroniecki. Doradcą technicznym szkoły był Francuz mjr de Bernis, który kierował wyszkoleniem uczniów i był zwierzchnikiem francuskiego personelu. Szefem francuskiego zespołu wyszkoleniowego był kpt. Terasson, a polskiego ppor. pil. Czesław Wawrzyniak. Po zakończeniu szkoły absolwent dostawał dyplom pilota, ale odznakę pilota otrzymywano dopiero po wykonaniu 10 lotów na froncie. Pod koniec 1920 roku Wyższa Szkoła Pilotów została przeniesiona do Grudziądza.

Bibliografia
Bulzacki Zygmunt, Lotnictwo w powstaniu wielkopolskim 1918-1919, [w:] Kronika Miasta Poznania, r. 1969, nr 1, ss. 21-40.
Kozak Wacław, Grzyb Jerzy, Rodowód i historia 3 Pułku Lotniczego, Poznań 1995.
Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, pod red. M. Romeyki, Warszawa 1933.
Łydżba Łukasz, Szkolnictwo lotnicze na Ławicy, [w:] Lotnictwo z Szachownicą, cz. II, r. 2005, nr 2, s. 32-34.
Wójcik Waldemar, Wojskowe szkolnictwo lotnicze 1919-1920, [w:] :] Lotnictwo polskie w okresie międzywojennym, Warszawa-Suwałki 1993, ss. 53-64.

Mariusz Niestrawski