Bomba burząca 50 kg PuW

Bomba burząca 50 kg PuW w polskim lotnictwie wojskowym była używana w okresie międzywojennym.

Bomba burząca 50 kg PuW skonstruowana została w trakcie I wojny światowej w niemieckim ośrodku badawczym w Berlinie Fridenau. Próby bomby odbyły się w 1915 roku, wejście do uzbrojenia nastąpiło z kolei rok później. Skrót „PuW” pochodził od nazwy firmy wytwarzającej tą broń – Prüfanstalt und Werft der Fligertruppen. Bomby tego typu zostały zdobyte przez polskie lotnictwo w trakcie powstania wielkopolskiego – znajdowały się one w składach na lotnisku w Ławicy. Liczbę zdobytych egzemplarzy określa się na 2500 sztuk.

Bomba burząca 50 kg PuW służyła do niszczenia lekkich umocnień polowych czy też nieumocnionych budynków itp. Była ona zbudowana z metalowego korpusu w przedniej części tłoczonego i grubszego, a w środkowej i tylnej wykonanego ze zwijanej blachy. Bomba posiadała statecznik składający się z trzech lotek zagiętych tak, by w trakcie spadania wprowadzić ją w ruch wirowy. Było to niezbędne dla jej stabilnego lotu i odbezpieczenia. W broni tej stosowano dwa typy zapalników – uderzeniowe z krótką zwłoką umożliwiające penetrację celu lub też zapalniki minowe. Pierwszy z nich odbezpieczał się dzięki ruchowi wirowemu bomby, drugi był zapalnikiem uderzeniowym z 60 sekundową zwłoką. Ładunek wybuchowy bomb tego typu stanowiła mieszanka dwunitrotoulenu oraz dwu- i czteronitronaftalenu. Minimalna wysokość zrzutów bomb 50 kg PuW wynosiła 400 m (dla zapalnika minowego 150 m). Bomba burząca 50 kg PuW po uderzeniu w ziemię tworzyła krater o średnicy 3-4 m i głębokości od 1,5 do 2 metrów. Malowano je farbą olejną w kolorze szarym.

Podstawowe dane bomby burzącej 50 kg PuW

Bibliografia
Fleisher W., German air-dropped weapons to 1945, Stuttgart 2003.
Thamm W., Fligerbomben, Bonn 2003.
Popiel A., Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939, Warszawa 1991.

Wojciech Sługocki