Karabin maszynowy wz. 37

Karabin maszynowy wz. 37 – został opracowany w latach 1935-36 na podstawie rkm-u wz. 28 systemu Browninga.

Konstruktorem tej broni był inż Wawrzyniec Lewandowski. Karabin maszynowy wz. 37 działał na zasadzie energii odprowadzanej przez boczny otwór w lufie która pozostawała nieruchoma, zamek ryglował się przy strzale. Broń ta była chłodzona powietrzem, a przewód lufy o kalibrze 7,92 mm posiadał czterobruzdowy gwint prawoskrętny. Do zasilania karabinu w amunicję stosowano magazynki bębnowe w których znajdowała się taśma amunicyjna o pojemności 100 naboi. Dzięki możliwości podawania pocisków z obu stron można było stosować go w wersji sprzężonej po dwa. Szybkostrzelność teoretyczna broni wynosiła 1200 strzałów na minutę. W sumie do 1 maja 1939 roku wyprodukowano 339 karabinów tego typu.

Karabin maszynowy wz. 37 był używany jako broń obserwatora. Montowano go na specjalnych obrotnicach, pozwalających na szybkie i wygodne operowanie bronią w poziomie i pionie. Dzięki dużej szybkostrzelności i odziedziczonej po pierwowzorze niezawodności broń ta dobrze sprawdzała się w walkach. Często potocznie karabin ten nazywano „szczeniak”

Karabin maszynowy wz. 37 znajdował się na wyposażeniu następujących samolotów:

• PZL-37 Łoś

• LWS-3 Mewa

• PZL-46 Sum

Bibliografia

Konstankiewicz Andrzej, Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1986.
Konstankiewicz Andrzej, Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914-1939, Lublin 2003.
Popiel Adam, Uzbrojenie lotnictwa polskiego 1918-1939, Warszawa 1991.

Wojciech Sługocki