W procesie norymberskim trwającym od listopada 1945 r. do października 1946 r. przez Międzynarodowy Trybunał Wojenny osądzeni zostali przywódcy Trzeciej Rzeszy. Oskarżono ich o przygotowanie wojny napastniczej, zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości, na karę śmierci skazanych zostało jedenastu prominentów Trzeciej Rzeszy z Hermannem Göringiem, Joachimem von Ribbentropem oraz Hansem Frankiem na czele ((J. Trenkner, Sąd światowy. 60 lat temu zapadły wyroki w procesie norymberskim, w: „Tygodnik Powszechny” 2006, s. 2.)).
Zgodnie z ustaleniami aliantów zawartymi jeszcze podczas trwania wojny tylko najwyżsi cywilni i wojskowi przywódcy Trzeciej Rzeszy mieli zostać osądzeni przez międzynarodowy trybunał. Osoby, którym zarzucano popełnienie zbrodni wojennych miały być wyśledzone, ujęte i odstawione (po dokonaniu procedur ekstradycyjnych) do zainteresowanych państw, w których zbrodnie te popełniono. „Główni” przestępcy sądzeni w Polsce odpowiadali przed powołanym specjalnie w tym celu Najwyższym Trybunałem Narodowym, natomiast „mniejsi” przestępcy przed sądami okręgowymi ((Dekret z dnia 22 stycznia 1946 r. o Najwyższym Trybunale Narodowym, Dziennik Ustaw 1946, nr 5 poz. 45.)). Przed NTN, mającym być odpowiednikiem trybunału norymberskiego w Polsce odbyło się 7 wielkich procesów, w których osądzeni zostali m. in. Ludwik Fischer, Amon Göth, Albert Forster oraz Artur Greiser ((T. Cyprian, J. Sawicki, Procesy wielkich zbrodniarzy wojennych w Polsce (Najwyższy Trybunał Narodowy), Warszawa 1946, s. 8-17. )).
Tylko niewielka część z oskarżonych o popełnienie zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko ludzkości została osądzona i ukarana. Sprawców postawionych przed niemieckimi sądami usprawiedliwiano tezą o działaniu w stanie wyższej konieczności i działaniem na rozkaz, równocześnie obarczając winą najwyższe władze Trzeciej Rzeszy. Odmawiano także wydania niektórych zbrodniarzy państwu polskiemu. Jednym z nieukaranych sprawców wojennych pozostał Wilhelm Koppe.
Koppe urodził się 15 czerwca 1896 r. w Hildesheim. Był synem komornika sądowego. Uczęszczał do prywatnej szkoły w Stobrenau, a następnie do gimnazjum realnego w Harburgu ((S. Datner, Wilhelm Koppe – nieukarany zbrodniarz hitlerowski, Poznań 1963, s. 16. )). Po zdaniu egzaminów końcowych w październiku 1914 r. wstąpił ochotniczo do wojska niemieckiego. Służył w 9 batalionie pionierów. Z początkiem 1915 r. został wysłany na front, w grudniu 1916 r. awansowano go na oficera. Pod koniec 1918 r. zwolniony ze służby w 9 batalionie pionierów. Podczas I wojny światowej został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy oraz Meklemburskim Krzyżem Wojskowym. Po wojnie prowadził własne, dobrze prosperujące przedsiębiorstwo spożywczo-tytoniowe, zatrudniające 10 pracowników. W marcu 1925 r. zawarł związek małżeński z Kathe Lohmann.
W 1930 r. wstąpił do NSDAP oraz do SA. Od października 1932 r. był ławnikiem sądu okręgowego w Harburgu. Również w 1932 r. został członkiem SS. Wtedy to powierzono mu zadanie organizacji w Harburgu kompanii SS, której objął dowództwo. Do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcje regionalnego dowódcy SS i służby bezpieczeństwa ((Służba bezpieczeństwa (Sicherheitsdienst – SD) – organ wywiadu SS. Pod kontrolą SD znalazła się tajna policja państwowa (Gestapo) oraz policja kryminalna (Kripo). W latach II wojny światowej zajmowała się zadaniami dotyczącymi bezpieczeństwa na okupowanych terytoriach.)) w Münster, Gdańsku, Lipsku oraz Dreźnie. Lata 1932-1936 to okres błyskawicznej kariery Koppego w strukturach SS. W 1933 r. awansował na SS-Oberführera (brygadiera), w 1934 r. na SS-Brigadenführera (generała majora), w 1936 r. na SS-Gruppenführera (generała porucznika).
Wybuch II wojny światowej rozpoczął nowy okres w karierze politycznej i urzędniczej Wilhelma Koppego. Na podstawie dekretu Hitlera z 5 października 1939 r. Kanclerz Rzeszy i szef niemieckiej policji Heinrich Himmler mianował SS-Gruppenführera Koppego, dotychczasowego szefa służby bezpieczeństwa w Dreźnie, na stanowisko wyższego dowódcy SS i policji (Hohere SS-und Polizeiführer) w okręgu Rzeszy Poznań·, utworzonego z części ziem polskich znajdujących się pod okupacją hitlerowską (( S. Nawrocki, Hitlerowska okupacja Wielkopolski w okresie zarządu wojskowego, Poznań 1966, s. 167.)).
Działalność w Kraju Warty Koppe rozpoczął prawdopodobnie zaraz po otrzymaniu nominacji. Funkcję tę sprawował do 15 listopada 1943 r., kiedy rozkazem Himmlera został przeniesiony do Generalnej Guberni na analogiczne stanowisko ((Idem, Policja hitlerowska w tzw. Kraju Warty w latach 1939-1945, Poznań 1970, s. 96. )). Na początku 1942 r. awansował na generała (SS-Obergruppenführer) i generała policji.
Instytucja wyższych dowódców SS i policji powstała w 1937 r. Podczas wojny, za sprawą Himmlera nastąpiło znaczne rozbudowanie ich kompetencji, utworzono w ten sposób potężny instrument służący ugruntowaniu władzy na podbitych ziemiach ((Ibidem, s. 98.)). Wyżsi dowódcy SS i policji byli zastępcami Kanclerza Rzeszy w terenie w zakresie policyjnym, podlegali bezpośrednio i osobiście namiestnikowi danego okręgu Rzeszy ((Z. Janowicz, Ustrój administracyjny ziem polskich wcielonych do Rzeszy niemieckiej 1939-1945. Tzw. okręgi Kraju Warty i Gdańska – Prus Zachodnich, Poznań 1951, s. 8. )). Byli przełożonymi inspektorów (dowódców) policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa oraz policji porządkowej. Kierowali wszystkimi przygotowaniami SS, policji porządkowej, policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa, które miały zmierzać do wykonania przez nie zadań obrony Rzeszy. Podlegał im Selbstschutz, czyli złożona z Volksdeutschów organizacja wojskowo-policyjna, wchodząca w skład policji pomocniczej. Przysługiwało im prawo wydawania powszechnie obowiązujących przepisów. Mieli także wpływ na obsadę personalną policji.
Zarządzeniem Himmlera – Komisarza Rzeszy dla Umocnienia Niemieckości (Reichskommissar für die Festigung deutsche Volkstums) z 2 listopada 1939 r. Wilhelm Koppe został mianowany jego pełnomocnikiem w Kraju Warty. Do głównych zadań Wilhelma Koppe należało wysiedlanie ludności polskiej do Generalnego Gubernatorstwa, zarządzone przez Himmlera już 30 października 1939 r. ((M. Rutowska, Wysiedlenia ludności polskiej z Kraju Warty do Generalnego Gubernatorstwa 1939-1941, Poznań 2003, s. 62.)) oraz osiedlanie na ich miejscu Niemców pochodzących z Litwy, Łotwy, Estonii (Baltendeutsche), Wołynia, Wschodniej Galicji oraz Bukowiny w ramach akcji „Heims ins Reich” ((Idem, Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939-1959. Atlas ziem Polski. Polacy, Żydzi, Niemcy, Ukraińcy, Poznań 2008, s. 159-162. )). Było to możliwe dzięki zawarciu z ZSRR odpowiednich umów zezwalających na wymianę ludności ((Władze III Rzeszy i ZSRR zawarły w latach 1939-1941 cztery umowy dotyczące przesiedlania ludności, które miały zostać wykonane do 1941 r. )). Jako pełnomocnikowi Komisarza Rzeszy dla Umocnienia Niemieckości przysługiwały mu także uprawnienia w zakresie niemieckiej listy narodowej (Deutsche Volksliste).