W dniu 27 maja 2024 roku, po długiej i ciężkiej chorobie zmarł, w szpitalu, w Poznaniu, płk dypl. pil. Aleksander Musiał, zasłużony oficer Lotnictwa Polskiego, były pilot-instruktor w 58. lotniczym pułku szkolno-bojowym w Dęblinie, były szef sztabu -zastępca dowódcy 3. pomorskiego pułku lotnictwa myśliwsko-bombowego w Bydgoszczy, były szef sztabu-zastępca dowódcy 2. Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Szturmowo-Rozpoznawczego w Pile, były szef sztabu-zastępca dowódcy 4. Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku i były zastępca szefa sztabu Wojsk Lotnicznych ds. operacyjnych w Poznaniu.
Ten znakomity pilot i dowódca urodził się 31 marca 1939 r. w Jaśle, na Podkarpaciu. Po zakończeniu działań wojennych ukończył Szkołę Podstawową, a następnie w 1956 r. uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym świadectwo maturalne. Jeszcze w Szkole Podstawowej i początkowych klasach Liceum zajmował się modelarstwem lotniczym ,,każdy z nas budował to co chciał, jak chciał i robił to dla własnej satysfakcji, a nie dla poklasku publiczności, choć niejednokrotnie były to prawdziwe dzieła sztuki. Na modelarskich wystawach niektóre modele nawet znawcom zapierały dech w piersi…” W 1954 r. jeszcze przed maturą został członkiem Aeroklubu Podkarpackiego w Krośnie realizując skoki spadochronowe i loty na szybowcach. Tam również rozpoczął szkolenie samolotowe na dwupłatowcu CSS-13 i złożył prośbę o przyjęcie do OSL w Dęblinie. Podczas szkolenia praktycznego w powietrzu realizował zadania najpierw na samolotach tłokowych Junak-3 i Jak-11 a następnie opanował pilotaż samolotów odrzutowych MiG-15 i Lim-2. Promowany 12 marca 1961 r. na podporucznika-pilota 3 klasy, otrzymał propozycję objęcia stanowiska pilota-instruktora w 58. lotniczym pułku szkolno-bojowym w Dęblinie. W grudniu 1961 r. po odbyciu kursu instruktorskiego na samolocie UTMiG-15 w Radomiu, z nalotem osobistym 580 godzin wrócił do macierzystego pułku doskonaląc swoje umiejętności taktyczno-pilotażowe we wszystkich warunkach atmosferycznych w dzień i w nocy. Szkoląc w powietrzu podchorążych uzyskał drugą, a po uzyskaniu nalotu 910 godzin, 1 klasę pilota wojskowego. W słynnym ugrupowaniu ,,1000” wziął udział w Defiladzie Tysiąclecia Państwa Polskiego w 1966 r. W latach 1967-1968 latał w uczelnianym zespole akrobacyjnym ,,rombik”. Dążąc do rozszerzenia swej wiedzy w latach 1968-1971 podjął studia sztuki operacyjnej i taktyki lotnictwa na Wydziale Lotnictwa Operacyjnego w ASG WP w Rembertowie, które ukończył z wyróżnieniem. W okresie od października 1974 do połowy roku 1976 pełnił obowiązki szefa sztabu-zastępcy dowódcy 3. Pomorskiego Pułku Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Bydgoszczy. W 1976 r. został przeniesiony na krótkotrwałą praktykę do Dowództwa Wojsk Lotniczych na stanowisko szefa Wydziału Szkolenia Operacyjnego. Wiosną 1978 r. w stopniu podpułkownika objął obowiązki szefa sztabu-zastępcy dowódcy 2. BDLSzR w Pile. Jesienią skierowany został na studia operacyjno-strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie. Po ich ukończeniu awansowany na pułkownika został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 4. PDLM w Malborku, a od listopada 1983 r. w Poznaniu, był zastępcą szefa sztabu Wojsk Lotniczych ds. operacyjnych.
W połowie 1984 r. 21-letni syn nie powrócił do kraju z zagranicy i próby nakłonienia go do powrotu nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Zaprezentował wówczas stanowcze stanowisko w obronie godności własnej i rodziny, po zarzuceniu niewłaściwej postawy i błędów wychowawczych. Odsunięty od pracy w wojsku w 1985 r. został zatrudniony na stanowisku wicedyrektora Dyrekcji Generalnej Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji, choć zdecydowanie odmówił współpracy z tajnymi komórkami służb specjalnych. Przeniesiony do rezerwy w 1990 r. mocą ,,Ustawy o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za przekonania polityczne” został przywrócony do służby. Na krótko przyjął stanowisko w Wojewódzkim Sztabie Wojskowym w Poznaniu, lecz po orzeczeniu inwalidztwa I grupy przeszedł w stan spoczynku. Był Ikoną Lotnictwa Polskiego i znakomitym wychowawcą wielu pokoleń lotników polskich. Był profesjonalistą i perfekcjonistą. Za Swoją ogromną i wszechstronną wiedzę i wielkie doświadczenie był szanowany nie tylko w Wojskach Lotniczych, ale także poza nimi. Uczestniczył w ćwiczeniach w kraju i za granicą. Opracował wiele artykułów dotyczących historii Lotnictwa Polskiego i książkę pt. „Wspomnienia i Marzenia”, którą wydał w Poznaniu, w 2023 r. Mieszkał w Poznaniu. Pozostawił Żonę – Jadwigę, Syna – Waldemara, Córkę – Marlenę i 5 Wnucząt.
Był odznaczony między innymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982), Złotym Krzyżem Zasługi (1974) i Złotym (1981), Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.
Ceremonia żałobna pożegnalna rozpocznie się Mszą Świętą o godzinie 13.00, 3 czerwca 2024 r. (poniedziałek) w kościele św. Piusa V w Dęblinie, przy ul. 1. Maja. Następnie urna z prochami zmarłego zostanie odprowadzona na Cmentarz Parafialny w Dęblinie, gdzie zostanie pochowany w grobie Rodzinnym.
Niech Matka Boża Loretańska ma Go w Swojej opiece. Cześć Jego Pamięci!