W dniu 1 lutego 2018 roku, zmarł w Janowie Lubelskim, gen. bryg. pil. dr Apoloniusz Czernów, zasłużony generał Lotnictwa Polskiego, członek Klubu Generałów WP i Oddziału Warszawsko–Mazowieckiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP. Ś.p. gen. bryg. pil. dr Apoloniusz Czernów urodził się 3 stycznia 1929 r. w Dowiedzinach, powiat Brasław, woj. wileńskie. Syn Feliksa (1903 – 1939), osadnika wojskowego gospodarującego na 15-hektarowym gospodarstwie, wachmistrza WP, który zginął 7–8 września 1939 r. w walkach z Niemcami nad rzeką Narwią, oraz Marii (1909 – 1945) z domu Iwanowskiej, która zmarła 6 kwietnia 1945 r. w północnym Kazachstanie. Bracia: Feliks (1933 – 1994) – był komandorem Marynarki Wojennej oraz Antoni (ur. 1936) – architekt. W roku 1949 ukończył Liceum Matematyczno-Fizyczne w Myśliborzu. 1 września 1949 r. podjął naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Szkołę ukończył 15 lipca 1951 r. w stopniu podporucznika. Zawodową służbę wojskową rozpoczął na stanowisku instruktora pilotażu w Oficerskiej Szkole Lotniczej Nr 5 w Radomiu. Od 16 marca 1953 r. był dowódcą klucza w 1. eskadrze OSL Nr 5, na lotnisku w Tomaszowie Mazowieckim. W okresie od 2 października 1953 r. do 1 września 1956 r. studiował w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie. Po studiach został zastępcą dowódcy eskadry lotniczej w 3. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego we Wrocławiu, a następnie starszym nawigatorem pułku. Od 9 października 1958 r. do 8 października 1959 r. był dowódcą 3. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego we Wrocławiu. 9 października 1959 r. został starszym nawigatorem 3. Korpusu Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju we Wrocławiu. W okresie od 22 listopada 1961 r. do 7 października 1968 r. był starszym nawigatorem Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Ukończył podyplomowe studia operacyjno-strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP. 16 lipca 1969 r. został zastępcą szefa Sztabu Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Funkcję tę pełnił do 1 sierpnia 1972 r. Od 2 sierpnia 1972 r. był zastępcą do spraw liniowych dowódcy 3. Korpusu OPK we Wrocławiu (do 31 grudnia 1975 r.). Od 1 stycznia 1976 r. do 15 lipca 1977 r. był ponownie zastępcą szefa Sztabu Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. W 1977 roku obronił pracą doktorską w ASG WP nt. „Problemy podziału kompetencji między poszczególne szczeble dowodzenia wojsk OPK w świetle perspektywy rozwoju środków walki i automatyzacji” napisaną wspólnie z płk Bohdanem Lipowskim i ppłk Ryszardem Zalewskim. Promotorem pracy był płk doc. dr Jan Uchański Do stopnia generała brygady awansowany Uchwałą Rady Państwa nr 69/78 z 05.10.1978 r. Nominację wręczył Mu 7 października 1978 r. w Belwederze przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od 15 lipca 1977 r. do 31 grudnia 1985 r. dowodził 3. Korpusem OPK. Urlopowany w wojsku – w okresie od 2 stycznia 1986 r. do 2 lutego 1990 r. – był attaché wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie Polski w Moskwie. Po powrocie ze służby dyplomatycznej, do 15 listopada 1991 r. sprawował funkcję pełnomocnika ministra obrony narodowej do spraw pracowników cywilnych. Z tego stanowiska odszedł w stan spoczynku. Był pilotem wojskowym pierwszej klasy. Posiada nalot 3270 godzin, w tym ponad 1200 godzin na samolotach odrzutowych. Wykonywał loty na samolotach: UT-2, Jak-9, Jak-11, Jak-23, MiG-15, MiG-17, TS-8”Bies”, TS-11 „ISKRA” An-2, Lim-2, Lim-5, Lim-5p, MiG-19, MiG-21. Przeżył kilka trudnych sytuacji w locie. 16 września 1951 r., uratował się skacząc na spadochronie z samolotu Jak-9U po zablokowaniu się steru wysokości z powodu pęknięcia cięgła. Ratując się, doznał kontuzji kręgosłupa. Opuszczony samolot rozbił się w okolicy Spały. Dwukrotnie przymusowo lądował na samolocie Lim-5 (w Zegrzu Pomorskim i w Krzesinach) – po awarii prądnicy. Brał udział w defiladach lotniczych zorganizowanych 22.07.1957 r. i 22.07.1962 r. w Warszawie. Był głównym nawigatorem defilad lotniczych 22.07.1964 r. w Warszawie i 22.07.1965 r. w Gdańsku. Należał do ścisłej grupy oficerów, którzy opracowali w latach sześćdziesiątych XX w. i wdrożyli zasady i sposoby współdziałania lotnictwa myśliwskiego i wojsk rakietowych podczas działań we wspólnej strefie. Był też jednym z prekursorów automatyzacji systemu dowodzenia lotnictwem myśliwskim. Trzykrotnie wyróżniony nagrodą ministra obrony narodowej w 1968 r. – nagroda zespołowa I stopnia za opracowanie „Programu Szkolenia Taktyczno-Bojowego Lotnictwa Myśliwskiego i Wojsk Rakietowych i Artylerii”, w 1971 r. – nagroda zespołowa III stopnia za opracowanie i wdrożenie „Standardowego Zestawu Kierowania Ruchem Lotniczym z Wieży” (OL zestaw „ULOT”), w 1977 r. – nagrodą zespołową III stopnia za opracowanie „Zasad Szkolenia Operacyjno-Taktycznego Wojsk OPK”. Po przejściu na emeryturę 22 listopada 1994 roku wraz z kolegami zorganizował Oddział Warszawsko-Mazowiecki Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP, w którym początkowo był skarbnikiem, a od marca 1995 r. do 17 listopada1998 r. wiceprezesem tego Oddziału. Napisał i wydał 2 książki, 12 artykułów oraz 3 filmy, gdzie był konsultantem i autorem scenariusza w tym film pt. „Współdziałanie lotnictwa myśliwskiego z wojskami rakietowymi we wspólnej strefie”, za który otrzymał nagrodę Ministra Obrony Narodowej. Był także współtwórcą projektu systemu wykrywania, śledzenia i naprowadzania „Cyber”, za który otrzymał nagrodę komendanta WAT. Był odznaczony m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979 r.), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973 r.) i Złotym Krzyżem Zasługi (1961) oraz innymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Mieszkał w Warszawie z żoną Heleną. Miał syna Aleksandra (ur. 1953) który jest kapitanem żeglugi wielkiej, córkę Grażynę Żórawską (1954 – 1997) i wnuki: Łukasza (1980), Aleksandra (1988), Eliza (1979), Karolina (1985), Joasia (1999) i prawnuczka Zosia (2012). Lubił czytać książki. Był miłośnikiem turystyki, żeglarstwa i myślistwa. Jego ostatnim życzeniem było żeby został pochowany wśród Kolegów Lotników na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Ceremonia żałobna pożegnalna rozpocznie się o godzinie 13.00, 12 lutego 2018 r. w Domu Pogrzebowym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, po której nastąpi odprowadzenie do kolumbarium. Niech Matka Boska Loretańska ma Go w Swojej opiece. Cześć Jego Pamięci!
Henryk Czyżyk