W dniu 15 lutego 2025 roku, po ciężkiej chorobie, zmarł w szpitalu, w Warszawie, płk dr inż. Włodzimierz Wieciński, zasłużony oficer Lotnictwa Polskiego i Wojsk Radiotechnicznych WP, były długoletni komendant Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia (WITU) w Zielonce. Ten zasłużony komendant i radiotechnik urodził się 22 czerwca 1939 roku w miejscowości Bazar pow. Maków Mazowiecki. W 1957 roku ukończył Technikum Budowy Maszyn Elektrycznych Ministerstwa Przemysłu Maszynowego w Żychlinie pow. Kutno w specjalności technik technolog. Pierwszą pracę zawodową rozpoczął 25.09.1957 roku w Przedsiębiorstwie Państwowym CUKROWNIE MAZOWIECKIE. Zatrudniony jako konserwator sprzętu elektrycznego, a następnie technik urządzeń elektrycznych w dziale głównego energetyka Cukrowni KRASINIEC. W 1959 roku czynił starania o studia politechniczne dla pracujących. Zmienił pracę. Od 16.03.1959 roku był zatrudniony w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN na stanowisku technika w Pracowni Plastyczności, Zakładu Mechaniki Ośrodków Ciągłych w Warszawie przy ul. Świętokrzyskiej 21.
Z dniem 28.04.1960 roku powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Skierowany do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu na Kurs Mechaników Urządzeń Radiotechnicznych Lotnictwa Myśliwskiego (elew). Od 18.10.1960 do 31.08. 1961 roku pełni służbę w pułku szkoleniowym Oficerskiej Szkoły Lotniczej jako mechanik w dziale obsługi technicznej samolotów (DOTS). Uzyskuje zgodę przełożonych na ubieganie się o studia w WAT. W latach 1961 – 1966 odbył studia wyższe w Wojskowej Akademii Technicznej na wydziale Elektroradiotechnicznym. Z dniem 20.07.1966 uzyskał dyplom ukończenia studiów i tytuł magistra inżyniera radioelektroniki w specjalności systemy kierowania rakietami przeciwlotniczymi.
Po ukończeniu studiów skierowany został do jednostki radiotechnicznej Wojsk Lotniczych 19. krt, w Świdwinie wchodzącej w skład struktury 11. DLM (19. krt, którą po 1968 roku przeorganizowano w 19. brt). Tam zdobywał pierwsze doświadczenia zawodowe poczynając od stanowiska inżyniera i kolejnych, aż do zastępcy dowódcy 19 batalionu radiotechnicznego. Ukończył kurs specjalistyczny dla inżynierów z zakresu eksploatacji sprzętu zautomatyzowanego systemu dowodzenia i naprowadzania lotnictwa myśliwskiego. Był autorem kilku rozwiązań racjonalizatorskich wykorzystania aparatury obiektów tego systemu.
W 1971 roku został przeniesiony służbowo do Oddziału Radiotechnicznego w Dowództwie Wojsk Lotniczych w Poznaniu. Pracował tam na stanowisku starszego pomocnika Szefa Oddziału Radiotechnicznego w problematyce wykorzystania środków radiotechnicznych. Kilkakrotnie był kierowany do pracy w komisjach badania wypadków lotniczych wykonując dla potrzeb komisji analizy radiolokacyjnej informacji o sytuacji powietrznej w wyznaczonym obszarze przestrzeni. W 1974 roku ukończył szkolenie na „Kursie Zaocznym z Teorii Organizacji i Zarządzania” organizowanym na podstawie zarządzenia szefa Sztabu Wojsk Lotniczych, a prowadzonym na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1978 roku ukończył w WAT „Kurs Przeszkolenia Szczebla Operacyjnego Oficerów Wojsk Radiotechnicznych” w zakresie systemów zabezpieczenia materiałowo-technicznego wojsk.
W 1981 roku został przeniesiony służbowo do Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia (WITU), gdzie pełnił obowiązki starszego inżyniera w dziale o nazwie Biuro Opracowań Dokumentacji Naprawczo-Eksploatacyjnej (BODNE). Pracował nad technologią napraw sprzętu radiolokacyjnego, rakietowego (i innych) w warunkach polowych czasu wojny. W tej pracy oprócz doświadczeń technicznych nabytych wcześniej w Wojskach Lotniczych, korzystał z opracowań naukowych WITU z tej dziedziny wiedzy. Od 17.01.1982 do 26.10.1984 roku studiował na „Zaocznym Podyplomowym Studium Organizacji i Kierowania” w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1984 awansował na stanowisko zastępcy szefa BODNE, a w 1985 roku zostaje szefem tego Biura. Od 1984 roku intensywnie zgłębiał wiedzę teoretyczną z zagadnień niezawodności i problematykę przyspieszania zjawisk niszczących strukturę materiałów.
W 1987 roku otwarto jego przewód doktorski na Wydziale Elektroniki WAT. W 1989 roku obronił na tym wydziale pracę doktorską na temat: „Przyspieszona metoda oceny stanu technicznego obiektu na przykładzie lotniczych urządzeń elektronicznych”. W czerwcu 1990 roku wygrał konkurs i został powołany na stanowisko zastępcy komendanta WITU ds. naukowo-badawczych. W 1991 roku zostaje komendantem tego Instytutu.
Jego dorobek naukowy publikowany był w wydawnictwach technicznych krajowych i zagranicznych oraz w materiałach z sympozjów i konferencji w których czynnie uczestniczył. (M.in. w China Academy of Engineering Physics, Chengdu, The Peoples Republic of China.). Kierował również pracami projektów badawczych finansowanych przez Komitet Badań Naukowych m.in. z zakresu podstaw technologii wytwarzania nowoczesnych materiałów dla uzbrojenia. Ponadto kierował projektem dotyczącym lokalizacji obiektów w ruchu na podstawie wibrodetekcji drgań mechanicznych i fal akustycznych wzbudzanych przez te obiekty. Był współautorem opracowania w WITU nowoczesnego pistoletu WIST-94 z celownikiem laserowym (patent) oraz lekkiego wozu bojowego JEŻ (patent).
Był autorem „Opracowania zbioru tematycznego encyklopedycznych streszczeń prac naukowo-badawczych realizowanych w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia. Lata 1926-2014”. Był współautorem książki pt.: ”Modelowanie systemu eksploatacji” (Wydawnictwo BELLONA. Warszawa 1996 rok). Był autorem publikacji (w wydawnictwie RAPORT Wojsko, Technika, Obronność Nr 10/2003 i Nr 11/2004), dotyczących utylizacji amunicji i innych materiałów wysokoenergetycznych, których rozwiązanie stanowi problem pilny i kosztowny.
Zainicjował i wprowadził do kalendarza działalności WITU organizowanie cyklicznych ogólnopolskich konferencji naukowo-technicznych nt.: „Problemy rozwoju, produkcji i eksploatacji techniki uzbrojenia”. Od 2000 roku ta konferencja miała już charakter międzynarodowy. Kontynuował podjętą w latach 60-tych XX w. ścisłą współpracę WITU z PIT, RAWAR (i innymi placówkami naukowo-produkcyjnymi) w zakresie organizowania Konferencji Radiolokacji. Współdziałał w organizowaniu w Centralnym Urzędzie Planowania wystawy sprzętu produkowanego w polskich zakładach zbrojeniowych oraz ekspozycji wybranych prac WITU. Organizował na poligonie WITU prezentacje sprzętu uzbrojenia m.in. modeli zmodernizowanych opancerzonych samochodów rozpoznawczych (BRDM-2). Współpracował z Polskim Lobby Przemysłowym. Przewodniczył pracom Podkomitetu Naukowo-Technicznego NOT ds. Przemysłu Obronnego. Dbał o wizerunek WITU jako solidnego partnera we współpracy kooperacyjnej w kraju i zagranicą o czym świadczyły korzystne rezultaty uzyskiwane przez obie strony, oraz noty w tej sprawie wyrażone w dokumentach IC MON, uczelni politechnicznych, instytutów technicznych i zakładów przemysłu obronnego.
Dnia 23.06.1997 roku został zwolniony z zawodowej służby wojskowej wskutek osiągnięcia ustawowej granicy wieku. Od 01.07.1997 został zatrudniony w WITU jako pracownik cywilny wojska na stanowisku Głównego Specjalisty Badawczo-Technicznego. Pracował jeszcze 18 lat. W dniu 31.08.2015 roku został zwolniony z pracy na własną prośbę. Był profesjonalistą i perfekcjonalistą. Był ikoną polskiej radiolokacji i wychowawcą kilku pokoleń radiotechników polskich. Za Swoją ogromną i wszechstronną wiedzę i wielkie doświadczenie był szanowany nie tylko w Warszawie, ale także poza nią. Był odznaczony: „Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski”, „Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”. Posiadał odznaczenia resortowe i medale pamiątkowe, m.in.: „Złotą Odznakę za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” nadaną przez ministra Przemysłu i Handlu (dwukrotnie: 7.10.1993 Nr 2/93 i 26.03.1996r Nr 1/96). Szef Służby Uzbrojenia i Elektroniki MON nadał mu tytuł „Zasłużony dla Uzbrojenia i Elektroniki” oraz odznakę: „Za Wybitne Zasługi i Osiągnięcia w Rozwoju Służby.
Mieszkał w Warszawie. Był żonaty. Miał Żonę Elżbietę, Córkę Beatę, Zięcia Jerzego i dwóch Wnuków: Przemysława i Łukasza oraz Prawnuczkę, Antoninę. Interesował się: literaturą oraz muzyką. Ceremonia żałobna, pożegnalna rozpocznie się 21 lutego 2025 r. o godzinie 14.00 w kaplicy na Cmentarzu Parafialnym w Makowie Mazowieckim, po której urna z prochami zostanie odprowadzona do grobu rodzinnego. Niech Matka Boska Loretańska, opiekunka wszystkich lotników, ma Go w Swojej opiece. Cześć Jego Pamięci!